مفهوم شناسی تعبیر «صالح المؤمنین» در قرآن و تحلیل آراء مفسّران و مترجمان پیرامون آن

چکیده واژة «صالح المؤمنین» در چهارمین آیه از سورة تحریم ﴿... فَإِنَّ اللَّهَ هُوَ مَوْلَاهُ وَجِبرِْیلُ وَصَالِحُ الْمُؤْمِنِینَ وَ الْمَلَائِکَةُ بَعْدَ ذَلِکَ ظَهِیرٌ﴾ حاکی از منزلت و جایگاه ویژه ای است که خداوند آن را برای بهترین و شایسته ترین شخصیّت بعد از پیامبر قرار داده است. روایات شیعی و نیز بسیاری از روایات عامّه، مصداق این شخصیّت را تنها، حضرت علی (ع) دانسته اند . البتّه برخی از مفسّران عامّه به بهانة قرائت یکسان این واژه در دو حالت مفرد و جمع به شکل «صالح المؤمنین» و «صالحوا المؤمنین» بر این اعتقادند که این واژه در اصل، جمع بوده و حرف «واو»پایانی آن در رسم المصحف، حذف گردیده است و به دنبال این دیدگاه، بسیاری از مفسّران شیعه و همچنین مترجمان قرآن، این واژه را به شکل جمع تفسیر و ترجمه کرده اند . این مقاله به اثبات این نکته پرداخته که ترکیب اضافی واژة «صالح المؤمنین» در این آیه قطعاً مفرد و تنها دارای یک مصداق متعیّن است.